สวัสดีคะ ดิฉันชื่อ แอม วันนี้ดิฉันมีเรื่องเหลือเชื่อจะเล่าให้ทุกท่านฟัง ดิฉันทำหน้าที่สอนพิเศษวิชาดนตรีให้กับลูกชายของเพื่อนสนิทของฉันที่เป็นหมอ ชื่อ รัชนี ดิฉันกับรัชนีเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ตอนอยู่โรงเรียน แต่พอเข้ามหาลัย เราสองคนต่างอยู่กันคนละคณะ ด้วยความที่รัชนี เป็นผู้หญิงที่มีความเก่งจึงได้เรียนหมอ พอจบมาก็เข้าไปทำงานให้กับโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงเทพ รัชนีแต่งงานกับนักธุรกิจคนนึงที่มีฐานะอยู่พอสมควร พวกเขามีลูกกันแค่คนเดียว ชื่อ ต้น แต่น่าเสียดายที่ลูกชายของเขาดันเป็น ออทิสติก พอต้นอายุได้ สิบเจ็ด ปี พ่อของเขาก็ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนเสียชีวิต ทำให้รัชนี ต้องอยู่คนเดียวกับลูกชาย ดีที่ว่า หน้าที่การงานและมรดกของสามี เลยทำให้รัชนีพอที่จะเลี้ยงลูกชายของเธอไว้ได้ตลอดชาติ รัชนี ขอให้ดิฉันสอนไวโอลินให้กับต้น เป็นเรื่องนึงที่ฉันต้องยอมรับจิงๆว่า ต้นถึงแม้จะเป็นออทิสติก แต่ความสามารถทางดนตรีของเขาเรียกได้ว่า สุดยอดเลยทีเดียว ดังนั้น ฉันจึงเจียดเวลาตอนเย็นๆมาสอนดนตรีให้กับต้นที่บ้านของรัชนี บ้านหลังนี้มีสองชั้น รัชนีจ้างพี่เลี้ยงไว้ดูแลต้นช่วงเช้าจนถึงห้าโมงเย็น หลังจากนั้นพี่เลี้ยงก็จะกลับบ้านไป หลังจากนั้นก็เหมือนเป็นช่วงของฉันที่ต้องรับดูแลต้นต่อไปพร้อมกับสอนดนตรี สอนจนถึงประมาณสามทุ่ม (เพราะฉันกับรัชนี บ้านอยู่บริเวณเดียวกันเลยกลับดึกได้) รัชนีก็จะกลับมาจากงาน เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน ด้วยความที่ฉันรักต้นเหมือนหลานคนนึง จึงไม่ได้คิดอะไรมาก อีกทั้งสงสารรัชนีด้วย ช่วงที่สอนไวโอลินอยู่นั้น ฉันก็แกล้งถามต้นไปเล่นๆว่า " ต้น..ช่วงที่ต้นไม่สบาย คุณแม่ให้ต้นกินยาอะไรบ้างเนี่ย" เขาก็ตอบแบบซื่อๆไปว่า " คุณแม่รักษาผมทุกวันเลย" ดิฉันก็นึกสนุก ถามต่อไปอีกว่า "แล้วคุณแม่จับต้นฉีดยาหรือป่าวจ๊ะ"

อ่านต่อ >>>